عرفان فیثاغورثی
من وقتی حالم بد میشه، یا از آدم ها و رفتارشون خسته میشم میرم شعر میخونم، یا خودم رو با کد ها سرگرم میکنم. در واقع به این دوتا پناه میبرم. اولی، یعنی شعر با قوه تخیل میتونه به زندگی رنگ بپاشه و اونرو از اونطور که هست زیبا تر نشون بده، همینطور انسان رو. اما دومی، یعنی فرار کردن از دنیای کثیف ادم ها و پناه بردن به عالم ساختار های منطقی چیزی جالبتر در خودش داره، البته فقط کد نویسی نیست، هر نوع فعالیتی که مارو به یه سطح بالاتر، یعنی تفکر انتزاعی، دنیای کلیت ها و ضرورت ها سوق بده. #راسل زمانی میگفت که در دوران جوانی نوعی گرایش عرفانی نسبت به ریاضیات داشتم، درابتدای جنگ جهانی که یک فاجعه انسانی به حساب می اومد و چیزی جز ملال و دلزدگی دربرنداشت سعی میکردم با عزلت گزینی و تفکر و تامل در مسائل منطقی، از دنیای پر درد و رنج ساخته انسان فاصله بگیرم. یا یه جای دیگه از ادیپ یوکسل میخوندم که میگفت در مدتی که بخاطر فعالیت های سیاسی تو زندان بودم برای تحمل فشار شدید روحی، روی دیوار زندان خودم را مشغول حل مسائل هندسه اقلیدسی میکردم، درگیر شدن با ساختار منطقی و روابط ضروری بین ساختار های انتزاعی شگفت انگیزاند. آنقدر شگفت انگیز که بتونی دردت را فراموش کنی. اشیا منطقی، مثل اعداد، نماد ها و ساختار ها هیچ بار عاطفی در بر ندارند که منو برنجانند و آزار بدن،آزادند و جاودان، آزاد از همه کثافت های انسانی...از راسل پرسیدند که اصولا از چه چیزی خوشت میاد؟ گفته بود از ریاضیات و دریا و الهیات و علم نساب، دوتای اولی بخاطر اینکه غیر انسانی اند، دوتای دومی چون که بی معنی اند(!) اما ارتباط این دوتا یعنی شعر و تفکر انتزاعی-منطقی، در طول تاریخ چندان جالب نبوده، از همان یونان باستان میبینیم که #افلاطون شعرا را ادم حساب نمی کنه. #کارنپ و پوزیتیوست های منطقی، فیلسوفایی که نمی پسندیدند رو "شاعر" خطاب میکردند.
